donderdag 21 februari 2008

Global anatomy

We willen allemaal terug naar de baarmoeder, naakt zijn.
Global Anatomy in een barok gebouw was van een overdadige soberheid.
Een naakte man met witte sokken komt op, de modernde primitieveling. Wat volgt is een relaas van alles overheersende ducktape, smeltende boter, rondvliegende stoelen, een bijl, kaka, valse kerstbomen en vooral veel lachen om verbazing zonder rede.
Zoals een lach behoort te zijn.
Ik hou van de planken, ik hou van de jardin, van de court, van de zitjes, de andere toeschouwers waarmee je een uur lang hetzelfde anders beleefd, maar het liefst van al heb ik de te snijden spanning net voor een voorstelling waarmee men een been kan breken.
Benjamin verdonck,Willy thomas bedankt

Laten we naakt zijn en alles op nieuw uitvinden, haalt het niets uit dan levert het mooie beelden op.

Bonnie&Clyde

Al die jaren engelengeduld
onwetende van dit
en nu ik het weet
wil ik het van alle daken schreeuwen
maar ik kan het niet, mag het niet
of wat ik ook verzin

Negentien jaar ontlopen en dan zag ik je hoe je bent
In't diepst van mijn gedachten de mijne
ik weet niet hoe het kwam
dat jij plots zo bent als je voor me bent
Nu wil ik slechts verdwijnen
om niet te hoeven wegkwijnen
in leugentje om best wil
want wat ik wil weet ik niet

waarom toch dit plotse ongeduld
is de dood nabij
en wil ik nog even een vrouw aan mijn zij
of is de reden voor dit tumult
de dood van ik en jij
zal de pijp aan Maarten geven
Wie is Maarten
wat heeft Maarten dat ik niet heb

Geef me een musket en ik zal hem duelleren
en met zijn bloed je naam vereren
de dood kan ons niet scheiden
hoogstens de werken aan de leien

spring toch in mijn zwart wit dromen
je bent daar altijd welgekomen
sloop onze muur
ik wil jou in clair obscuur

en val, val in mijn armen zoals we uit de lucht vielen
bij deze ontdekking van de hemel
mijn levende schiele
bevrijd van het levend gewemel

en ik trouw je dan in technicolour
en we wonen in een watermolen
op de grens van verbeelding en waar
maar steeds zonneklaar
in elkaar

Kom gauw
want ik val

val toch in mijn armen

Lolita

Het kan allemaal verkeren. Het is mooi hoe zo’n oude zegswijze een linguïstisch axioma is. Nu kraakt sonic youth door slechte versterkers, liggen lege flessen op de vloer, puilen boekenkasten uit en ligt het bedovertrek niet goed.
Toen vergiste de zon zich van maand en scheen ze op mei. De wind waaide en ik fietste gezwind. Het was zo’n dag dat de lucht lekker ruikt, de rokken de mannen bedwelmen , zo’n dag dat de stad van jou is.
Toen ik daar dus tussen stad en hemel zweefde, halfgejetlagged net toen ja je weet nog wel dat moment zag ik je. Je fietste uit de Boomgaardstraat samen met een vriendin van je. Je was erg gehaast, maar vooral zo vol van leven en toekomst. Ik was bijna jaloers op je, al dat talent al die mogelijkheid die uit leek te stralen of was het de zon die zo straalde. In het aanschijn van de liefde en in de dampen van brouwerij De Coninck wil een jongeman, hoe alert en in al zijn poriën nu en aanwezig de zaken al eens verwarren. Maar jou verwarde ik niet, jij was duidelijker dan het park aan de overkant waar ooit rapalje hing en nu slechts vroege lente te bespeuren viel. Je was duidelijker dan de tram waarvan het nummer me ontglipt. Je was duidelijker dan de sticker van Groen! op het vuile verkeerslicht rechts van me, een sticker waar ik menigmaal met herkenning naar glimlachte.
Maar glimlachen kon ik niet meer. Ik reed vast en zeker met een behoorlijke snelheid, maar ik heb me nog nooit zo bevrozen gevoeld als toen. Je keek niet om, je zag me niet, zoals ik ook de indruk gaf je niet te zien.
Ik fietste verder mijn leven in, zoals jij vast dat van jou verder leidde of leed. We zullen elkaar weer tegengekomen, daarvan ben ik zeker. Ondertussen zal ik geduldig wachten op jou en niemand anders, want één ding weet ik zeker mijn geliefde onbekende, we zullen elkaar weerzien.
Hopelijk ben je tegen dan wel al zestien jaar.

Uw dienaar

maandag 11 februari 2008

Verlichting voor hawaïhemden (DJ Tiesto remix)

Verlichting voor hawaïhemden

Zongebruind teruggekeerd van een ver land. Mijn ecologische voetafdruk in één keer opgesoupeerd, en Margaretha Guidone vegeve het me, het smaakte verdomd lekker.
In één oogopslag ontwaarde zich landen, schatten en zeven wereldzeeën die vroeger toen de aarde nog plat was duizend dagreizen in beslag namen.
Ik landde op een eiland, en precies 514 jaar geleden deed Columbus hetzelfde. Zou hij ooit gedacht hebben: hier bouw ik een All-in resort? Historici geraken er niet uit.

Het is erg gemakkelijk om lekker laconiek te doen en wat meewarig te lachen met die meute domme toeristen. De clichés puilden er weer uit hoor: de Amerikanen waren dik en luid, 90 % van de toeristen verliet het hotel niet, de palmbomen ritselden in de wind, en alles was beschikbaar, overvloedig, eerlijk verdeeld en gratis (all in resorts zijn socialistische enclaves voor kapitalisten). Uw schrijver en kritisch, groenlinkse JNM’er dient dit te veroordelen, en zou dat in andere situaties ongetwijfeld gedaan hebben. Ik kan het echter niet, ik heb immers een verdomd leuke tijd gehad, en verrassend veel geleerd over het eiland in kwestie, maar ook over de wereld en voor een 19 jarige potente jongeman nog steeds het belangrijk: over mezelf.

Waarom reist een tiener die hardnekkige acné en aften krijgt van de tegenstrijdigheden in zijn eigen leven en het glansrijke verkloten van deze prachtige planeet 8000 km over de oceaan om ergens op een eiland te gaan zitten? Moet ik niet de wereld gaan redden? Of desnoods gewoon rietvelden maaien in de Hobokense Polder.

Mijn wilskracht is te wispelturig en mijn conditie te niet-gedopeerd om de held uit te hangen. Held ben je trouwens niet, dat word je in een situatie. Er waren geen brandende weeshuizen om kinderen uit te redden, toch geen die in mijn agenda pasten, dus ik kan slechts de situatie in Jamaica ( gefeliciteerd aan degenen die het juiste eiland geraden hebben) beschrijven. Het is niet verboden om jaloers te zijn, het is terecht.

Ik zag een eiland waar tuinhuizen huizen zijn en de straat de televisie is. Nieuws werd niet gemaakt door nieuwsmensen, maar verteld door mensen. Het eiland was tropisch en groen zoals de touroperator beloofd had. Maar ook grillig, doordringend, verrassend en overweldigend echt zoals geen spindoctor of schilder het bedenken kan. De geur was er eerlijk en kwam niet uit een flesje. Het is een land waar dans en muziek niet op podia’s plaatsvindt, maar gewoon een manier van leven is zoals eten en drinken. In Jamaica wekt de wekker niet, maar ontwaakt de dageraad. Een land waar religie geen zuil, gewoonte, opium, of repressie is, maar vooral verwondering, en is verwondering niet de basis van wetenschap en verandering? Verwonderd was ik ook toen een oude man me zei waarom hij niet meer in het westen kon aarden. Hij zei dat westerlingen te veel gefixeerd zijn op het najagen van geluk.

Wie wil er nu niet gelukkig zijn? Tokio Hotel?(het moet me van het hart dat ik ook niet wil dat Tokio Hotel gelukkig is). Geluk is toch vooral een gevoel, en kan je niet zo maar najagen. Er zijn je behoeften die dienen vervuld te worden (fysische, veiligheid, sociale, respect, zelfrealisatie). Zoek ik mijn geluk niet vaak op de verkeerde plekken ( ik gebruik ik, want ik ben jij niet en gelukkig maar)? Ik wil er goed uitzien, ik wil de wereld zien, ik wil de wereld redden, ik wil niet eenzaam sterven, ik wil gezond zijn,… Ik ben volledig beveiligd door verzekeringen, ik volg een goede opleiding, heb geen grote tegenslagen meegemaakt. Waarom voel ik me dan zo vaak zo hol, onzeker, beperkt, besluiteloos, onvoldaan, terwijl ik in al mijn behoeften voldaan word en zeker tot de rijkste 5% van de wereld behoor. Het kan toch niet alleen zijn omdat ik een moeilijke puber ben? Ongeveer 15% van de Belgen zou symptomen van depressie vertonen, dat zijn meer dan een miljoen mensen. Dus er zijn in België meer gedeprimeerden dan geboortes hier (google blijft choqueren). Ik ben geen fascist, Belgen of westerlingen zijn niet depressief omdat ze allemaal te veeleisende verwende nesten zijn. Maar misschien kan dit deels verklaard door dat we altijd verwachten dat alles perfect zal zijn en dat is het niet, toch niet in deze wereld niettegenstaande wat de reclame ons voorliegt. Misschien is dat omdat tijd hier niet meer uitgedrukt wordt in zonnestand maar in kosten en dat die kosten voor vele mensen moeilijk te betalen zijn. Misschien zijn flatscreentoestellen voor iedereen toegankelijk geworden, maar wat hebben de meeste mensen aan knappe televisietoestellen als dat het enige middel is geworden voor velen is om na een lange werkdag te ontspannen.
Misschien moeten we wat meer Jamaicaan worden? Misschien moet ik wat minder misschien zeggen, en wat meer doen in plaats van de hypocriete sofist uit te hangen?

Is het in Jamaica beter dan in België, beter dan in’t stad? (met t’stad bedoel ik uiteraard Mortsel) Is mijn geliefde eiland het paradijs? No man. Het paradijs zal altijd slechts in de paradijsvogel bestaan of in je hoofd. Het grootste probleem van Jamaica is dat er geen enkel probleem is volgens de inwoners. Als onbezorgde toerist heb ik vooral de zonneschijn gezien, daar kwam ik ook voor, maar elke zon maakt schaduwen
Jamaica is een land dat net als elk ander land gecreëerd is, de oorspronkelijke bewoners zijn uitgeroeid, eerste kwamen de Spanjaarden die op hun beurt verjaagd werden door de Engelsen. De huidige inwoners zijn quasi allemaal nakomelingen van slaven, slaven die niet geheel vrijwillig uitgebuit werden om het met een Brits understatement te zeggen. De kostprijs van basisproducten en gezondheidszorg zijn de laatste jaren vooral duurder geworden, en dat is toch wel belangrijk in een land waar de overgrote meerderheid in armoede leeft. De criminaliteit en uitzichtloosheid in de sloppenwijken van Kingston is nog steeds even groot als toen Bob Marley de reggae populair maakte in de rest van de wereld. En zo is er waarschijnlijk wel meer miserie achter de exotische glimlach.
Jamaica is armer en ongelijker dan België, toch durf ik het zeggen dat de mensen er niet ontevredener zijn.
Die rust, de natuur, azuurblauwe zee, de vriendelijke mentaliteit, lekkere eten: jaja het goede, arcadische leven dat is wat mij in het eiland heeft aangetrokken en ik ben niet de enige.

U als verontwaardigde, milieubewuste medemens maakt ongetwijfeld de opmerking dat je voor al die zaken toch niet zo ver dient te reizen of toch zeker niet zo vaak en helemaal zeker niet in een escapistisch chique hotel dient te vinden. Gelijk hebt u wederom.
Toch hebben vele mensen en mezelf incluis daar blijkbaar verre reizen voor nodig. Dat kunnen we en mogen we niet zomaar veroordelen: reizen verbreedt onze geest, herlaadt de batterijen, is goed voor economie, enz. Maar langs de andere kant is nu het besef langzaam doorgedrongen dat die levensstijl fundamenteel ondemocratisch is. Industrialisatie wordt steeds als de overwinning van de mens op de natuur gezien, alle grondstoffen komen wel nog steeds uit de natuur en worden aan een schrikbarend tempo opgesoupeerd.

En dan nu de grote conclusie waarop we allemaal al lang wachten, maar toch wel al lang wisten: anders gaan leven lijkt wederom de enige oplossing. Maar om anders te gaan leven moet de modale Belg daar eerst en vooral toe bereid zijn en dat lijkt mij nu de grote taak van de groene beweging (dus alle mensen die min of meer bekommerd zijn om milieu en natuur): dat bewustzijn wat aanwakkeren. De grote revolutie en verlichting is niet voor morgen. Laten we daarom weer wat meer Jamaicaans zijn met de mensen en praten met elkaar en elkaar overtuigen in plaats van louter te zagen op madammen met nen bontjas en kapitalisten met Cubaanse sigaren. Misschien minder die nadruk leggen op consuminderen en zelfbeperking, maar meer op kwaliteit. Want dat is toch ook wat al die dikke toeristen vaak zoeken: kwaliteit? Want om de maatschappijstructuren te veranderen zal toch eerst ook het bewustzijn moeten veranderen. Want die maatschappijstructuren zullen wel degelijk veranderd moeten worden, Jamaicanen moeten wat meer beseffen dat economie belangrijk is en die economie eerlijker dient te worden. Belgen moeten beseffen dat de economie niet zaligmakend is.
Voor ik helemaal het preekgestoelte beklim, zal ik me verder onthouden. Maar listen very carefully for I shall say this only once: wees beducht alvorens u verder zucht!

Geniet ondertussen maar van de hagelwitte stranden in het zilvermeer te Mol en de koraalriffen van Aquatopia. En laat nu net weer die Bob Marley de nagel op de kop slaan:
Sayin' One Love, One Heart Let's get together and feel all right I'm pleading to mankind (One Love) Oh Lord (One Heart)

Ondertussen zal de wereld verder naar de hel gaan, met of zonder JNM. Maar in Jamaica: No problem, man!
Meer met minder, het lijkt me mogelijk, met vallen en opstaan, net zoals alle andere goede dingen.

Peace, love and banana’s

Yves