Change we need

Het roert in de straten en op de platte daken die zo welig tieren in onze stad van zuchten en zorgen voor elkaar, maar het wil vooral eens roeren in de pot.
Ik voelde het op koude straatstenen waar geutjes gras vechten tegen de bierkaai, de ledeganckkaai, de gerlachekaai, de cockerilkaai, de st-michielskaai, de plantinkaai, de vandyckkaai, de jordaenskaai en ander blauw gesteente waar menig oud man, menig jong kontje wikt en weegt op het wiegen van de Schelde, die verloren gelopen zee van eb en vloed, zout en zoet.
De merels die hét floten ergens in het Albertpark ergens ver na middernacht en ik die hen toefloot van op mijn stalen ros, ootmoedig de dingen groetend met een dubbele tong die vuile liedjes zong.
Het was een kreet, zo’n heerlijk holle frase die lekker bekt en met lucht is doorspekt.

CHANGE WE NEED
Maar de hoofden bukten zich weer met gedachten volgepakt. En er werd al gauw wat anders geschreven. Volgend jaar misschien. Als we chance hebben.