Een blijk van onzekerheid

Kan ik wel gedogen
Dat
Jouw ogen
Zo onbeschaamd dunken
Alles te mogen

Of zijn’t slechts lijken
Die kijken
Alsof jouw zijnde zij mij
Zou willen bereiken

Wee, wat meen ik wel te denken
dat ik jouw nachten zou beroeren
dat mijn zoenen je bezwoeren
ik wil gewoon mijn glimlach schenken

Oh, Is dit dan wat men noemt romantiek
Deze op slappe koord walsende zielsritmiek
Die me onthutst hotsend achterlaat als
Het ware zeeziek als

De koele zwoelte van jouw waangezicht
Die een koudzweetstortbad aanricht
En de reden
Dat ik deze woorden dicht

Ach, ze glimlacht,
Op deze pracht van een dag die onverwacht zoveel liefs vermag